Afscheid

De dag begint met een wat treurig gevoel. De lucht is nog steeds diepblauw, de bloeiende olijfbomen staan nog steeds in keurige rijen op de berghellingen,  het wordt vandaag 28 graden, maar toch hangt er een melancholisch wolkje boven ons. Het is ons goed bevallen hier. Vooral Leni heeft het erg naar haar zin gehad. Ik ook, maar Leni praat er meer over.

De voorraden zijn zo goed als op. Vanavond nog een keer pasta en de laatste biertjes.  Voor morgenochtend nog een paar eieren om te bakken en dan is het zo goed als op. Na het ontbijt hebben we de tas ingepakt, de zwaarste dingen over de rugzakken verdeeld  en de auto aan de binnenkant gepoetst, water bijgevuld vuil water gedumt en de wc schoongemaakt. Het was in twee uurtjes gebeurd en nu is er nog een flink stuk dag over. We zitten op 2,5 uur van  Malaga.

We rijden de bergen uit, nemen een lelijk stuk snelweg en duiken wat verderop de bergen weer in. We nemen een omweg via Alhama de Granada, een dorpje, op zichzelf niet heel bijzonder, maar het ligt aan een mooie kloof waar we nog wat willen wandelen. 

Er is een enorme parkeerplaats buiten het dorp aan de rand van het ravijn. We zetten de camper onder twee boompjes en lopen  via ontelbare trappetjes het stille dorp in naar de Iglesia del Carmen. Daar moeten we gelijk weer naar beneden in de volle zon om in de kloof te komen.

 De kloof is aardig, maar de ruines van de graanmolen en andere vroege industrie zijn nu ook weer niet ZO schilderachtig. Als zich een weggetje omhoog presenteert grijpen we de kans aan, ook omdat we vergeten zijn wandelschoenen aan te doen.

Boven aangekomen voert ons pad langs een restaurantje (nee, is geen toeval) en nemen we een lichte lunch, voor de eerste en de laatste keer in Spanje. 

We nemen daarna een omweg richting Malaga. Daar gaan we om 19:30 de camper inleveren. Nu staan we bij een stuwmeer de laatste uren lezend door te brengen. Verderop is de zee, maar de kust is niet het mooiste deel van Spanje en dus blijven we nog even hier hangen.Het is voorbij, maar het was heel leuk.

De Sierra Nevada Tramweg.

Er zijn vanaf 1900 diverse plannen geweest om de Sierra Nevada voor toeristen te ontsluiten. Plannen die inhielden dat er vanaf Granada een tramspoorlijn werd aangelegd naar Güéjar Sierra en verder door het dal van de Rio Genil de bergen in. Verderop zou het project voorzien in kabelbanen met diverse hellingen en het laatste stuk naar de top zou een lift genomen kunnen worden.

Geen van die plannen ging door totdat er in 1921 een nieuw projectvoorstel kwam dat wel uitgevoerd werd. Een groot aantal bruggen en tunnels werd aangelegd voor de eerste fase, maar de spoorlijn bracht nooit voldoende geld op. De staat heeft de spoorlijn nog overgenomen en er waren plannen voor uitbreiding, maar in 1973  was het afgelopen en werd de lijn stilgelegd en het spoor later verwijderd.

Om 8:45 vertrekken we lopend vanaf de camping.

3,5 meter geraniums bij de ingang van de camping

 De lucht is hardblauw, het wordt warm vandaag, maar er staat een lekker briesje en dat helpt. De eerste kilometer langs de weg zijn niet interessant. Er is geen stoep en het is uitkijken geblazen. Alleen het diepblauwe stuwmeer in het dal is een stop en een blik waard.

Na een zijweg wordt het rustig en naarmate we dalen naar het niveau van het meer horen we steeds meer de stroomversnellingen in de Rio Genil, die het stuwmeer voedt. Bij een restaurant begint de wandelroute de bergen in, langs het riviertje over het oude spoortraject. Het pad stijgt met een vast hellingspercentage en is daardoor goed  te lopen. De rivier brult in onze oren, het is een mooi smal  v- vormig dal, met overal bloemen, brem, klaprozen,

 wilde rozen, bloeiende dille, veel insecten, vlinders, vogels.

Restant oude spooroute

De oude spoorroute loopt via bruggen en tunnels

Klik hier voor filmpje tunnel

 langs de slingerende stroomversnellingen van het riviertje, ca 5 meter lager naast ons, gestaag de bergen in. Iedere bocht geeft weer nieuwe vergezichten. Overal komt water uit de rotsen.

Klik hier voor filmpje waterval

In de morgen is er dan nog veel schaduw en we zetten er flink de pas in. Verderop, bij een zijweg,  is nog een restaurantje voor onze ochtendkoffie, maar verderop wordt het stiller, hoger en warmer. Er zijn nauwelijks andere wandelaars.

Het is een prachtige route en steeds wil je weten wat voorbij de volgende bocht is, maar na 3 uur lopen, bij een berghut, houden we het voor gezien en keren we om.  Er komen hier twee riviertjes bij elkaar. Het is een mooi punt en ik denk aan vakanties, lang geleden, met de kinderen, in Frankrijk bij de Chute de la Druise, waar de kinderen in dit soort stroomversnellingen speelden.

Klik voor filmpje stroomversnelling

Op de terugweg is het warm, vooral de laatste lelijke km langs de weg.  Uiteindelijk 19 km in 5,5 uur gelopen, maar nu wel redelijk moe. Leni maakt water met citroen - en grapefruitsap. De rest van de middag luieren en lezen.

Sierra Nevada

De ochtendzon zet La Peza in het volle licht. Het geluid van ezels en hanen galmt door het dal. Er is nauwelijks verkeer. Hier, op de camperplaats is het nog stil en in het dorp is ook nog weinig activiteit te zien. 

Boven de Sierra Nevada hangen nog wolken, maar de zon kijkt hier door de gaten. Het is op 1000 meter nog fris. Als we ontbijten aan de beschikbare picknicktafels is een fleece onmisbaar. 

Ons doel voor vandaag is dichtbij  het dorpje Las Lomas aan de voet van de Sierra Nevada. De route erheen is een smal wit weggetje op de kaart. Het blijkt een prachtige route door een smal,  ruig rivierdal te zijn. We hangen onderweg laag met ons hoofd boven het dashboard om de hoge rotswanden en grillige rotsen te bekijken, een oog op de weg, een oog omhoog.

In Cenes de la Vega doen we de laatste boodschappen en rijden langzaam de prachtige route, de bergen op naar een hoogte van 2500 meter. Het is behoorlijk koud daar en lange broeken en fleeces zijn onmisbaar. Het uitzicht is ver en wijds, maar op deze hoogte vooral nevelig. Het is hier kaal. Beneden ons liggen wat ski-resorts en banen. Betonnen bouwsels, bestand tegen sneeuw en kou. Mooi zijn ze niet.

Er blijkt aan het eind van de route, boven op de berg, nog een klein uitspanninkje te zijn waar we een AVtje drinken en van de toppen genieten waar in de verte, maar buiten wandelbereik, nog wat plakken vuile sneeuw liggen. Beneden in het dal ligt een klein blauw vlekje: een stuwmeer.

Bij het stuwneer ligt onze camping, bijna vol, veel Nederlanders. Vanmiddag hebben we gelezen. Morgen onze laatste wandeling. 

uitzicht vanaf het restaurant

Geen top dag

De oprijlaan van onze camping aan de kust ziet er uit als Hollywood Boulevard. 

Er staat een rij enorme palmbomen, afgewisseld door de onvermijdelijke oleanders. Bij ons staan ze in een potje met moeite  te overleven en hier groeien ze als onkruid, waar dan ook. Het is niet eerlijk.

De camping is ingedeeld in twee delen: Spaans en de rest van Europa. In het Spaanse stuk staan vaste klanten, in de andere helft staan trekkers, campers die een dag hier staan en dan verder trekken. In het Spaanse stuk staan getatoueerde mannen midden op de doorgang met elkaar te praten. Een ghettoblaster blèrt keihard. Voetbal afgewisseld met muziek en een presentator. Kindertjes spelen met elkaar tot laat in de nacht. Aan de andere kant heerst vanaf 22:00 diepe rust, ook bij ons.

Om 7:00 zijn we daarentegen al weer op. De rest van de camping is dan nog in diepe rust. We ontbijten en wachten tot het kantoor om 9:00 open gaat. In de winkel koop ik brood, maar moet 10 min wachten tot de kassa is opgestart. Dat had al een waarschuwing moeten zijn..

We rijden richting Cabo de Gata. De route over de landtong is tamelijk mistroostig. Overal staan tomatenkwekerijen, ingepakt in grijswit plastic en dito gaas. Kilometers lang. Het is een gruwelijke landschapsvervuiling, maar, zijn onze kassen veel mooier? 

De verlaten kerk, midden op het strand ziet er mooi dramatisch uit, maar de zoutpannen zijn niet wat ik me er van had voorgesteld. Er liggen grote hopen industrieel zout tussen stokoude aan sloop toezijnde bedrijfspanden en de honderden rose flamingos hebben een vrije dag genomen of zijn naar schilderachtiger oorden vertrokken. Aan het strand liggen boten in allerlei kleuren en vormen langzaam weg te rotten. 

Alleen de omgeving van Cabo de Gata met zijn vuurtoren is leuk, totdat er drie touristenbussen stoppen op het kleine parkeerplaatsje en wij ons afvragen hoe we hier ooit weg moeten komen. We maken een korte wandeling en als we terug zijn, zijn de bussen uitgeladen en zelf weggereden. 

Ons plan is het grote Moorse kasteel in Almeria.Als we de landtong afrijden komt ons van de andere kant een onvoorstelbare hoeveelheid auto's en campers tegemoet rijden. Dit gaat hier een drukke dag worden. Het lijkt wel Zandvoort in het hoogseizoen. De parkeerplaatsen in de bermen beginnen nu al vol te lopen. Maar wij rijden de andere kant uit. Opgelucht.

De Alcazaba van Almeria blijkt onbereikbaar. Zowel Tomtom als Google maps verleiden ons om door smalle stratjes naar de bovenstad te rijden en dat durven we niet. Na twee pogingen laten we het er bij zitten en wordt het doel Guadix met zijn grotwoningen. De rit gaat via een stuk snelweg, waarbij we opnieuw de woestijn van Tabernas doorkruisen. Hier is een indrukwekkend, dramatisch gebied, maar jammer dat er nergens even een vieuwpoint langs de weg is. Even stilstaan en kijken, het kan niet.

In Guadix raken we even de weg kwijt en rijden door een aantal zeer smalle straatjes tot we bij de camperplaats zijn die we op internet gevonden hadden. Het blijkt het soort plek te zijn waar je niet dood gevonden wilt worden: parkeerplaats, vuil, containers, achterbuurt. Na 10 seconden besluiten we: weg van hier. Jammer van de grotwoningen maar dit is niks.

Onderweg naar een andere camperplaats in het dorpje La Peza, doen we nog een laatste poging en bezoeken het dorpje Marchal, waar we toevallig langs rijden. Ook hier grotwoningen in het zachte mergelgesteente, maar in een heel andere setting. Stil en mooi. Zo hebben we toch nog een korte maar plezierige wandeling. Terwijl het hier rond de 30 graden is, zien we in de verte de sneeuw op de Sierra Nevada. Dat is het doel voor morgen.

De route naar La Peza blijkt onverwacht mooi en het is niet eens een groen weggetje, terwijl de kustroute van vanmorgen dat wel was. Concusie: ga soms ook af op je intuitie. De camperplaats in La Peza ligt prachtig, met uitzicht over het dal en dorp, maar er zijn geen sanitaire voorzieningen, maar daarvoor hebben we dan ook een camper. De ijskast werkt nu op gas en zolang het bier maar koud is, is er weinig aan de hand.

In het dorpje samen nog even een biertje gedronken bij Cafetaria Central waar twee mannen op ruzie-achtige toon aan het discussieren waren, wellicht hun dagelijkse toon, maar zo kwam het over. Leuk dat je bij een drankje vaak ook een hapje krijgt, wat pasta, olijven en wat worst. Een hondje kwam bij ons liggen en nadat ik hem vriendelijk had toegesproken, liep hij het hele stuk naar de camper mee terug. Een vriendschap voor het leven. Gelukkig liep hij later met iemand anders mee.

De zon gaat nu onder achter de berg waarop het dorp ligt. Een ezel balkt en wat honden blaffen.Nog een kwartier, dan is de zon achter de horizon en zal het wel snel koud worden, hier op 1000 meter hoogte.