Er staat een rij enorme palmbomen, afgewisseld door de onvermijdelijke oleanders. Bij ons staan ze in een potje met moeite te overleven en hier groeien ze als onkruid, waar dan ook. Het is niet eerlijk.
De camping is ingedeeld in twee delen: Spaans en de rest van Europa. In het Spaanse stuk staan vaste klanten, in de andere helft staan trekkers, campers die een dag hier staan en dan verder trekken. In het Spaanse stuk staan getatoueerde mannen midden op de doorgang met elkaar te praten. Een ghettoblaster blèrt keihard. Voetbal afgewisseld met muziek en een presentator. Kindertjes spelen met elkaar tot laat in de nacht. Aan de andere kant heerst vanaf 22:00 diepe rust, ook bij ons.
Om 7:00 zijn we daarentegen al weer op. De rest van de camping is dan nog in diepe rust. We ontbijten en wachten tot het kantoor om 9:00 open gaat. In de winkel koop ik brood, maar moet 10 min wachten tot de kassa is opgestart. Dat had al een waarschuwing moeten zijn..
We rijden richting Cabo de Gata. De route over de landtong is tamelijk mistroostig. Overal staan tomatenkwekerijen, ingepakt in grijswit plastic en dito gaas. Kilometers lang. Het is een gruwelijke landschapsvervuiling, maar, zijn onze kassen veel mooier?
De verlaten kerk, midden op het strand ziet er mooi dramatisch uit, maar de zoutpannen zijn niet wat ik me er van had voorgesteld. Er liggen grote hopen industrieel zout tussen stokoude aan sloop toezijnde bedrijfspanden en de honderden rose flamingos hebben een vrije dag genomen of zijn naar schilderachtiger oorden vertrokken. Aan het strand liggen boten in allerlei kleuren en vormen langzaam weg te rotten.
Alleen de omgeving van Cabo de Gata met zijn vuurtoren is leuk, totdat er drie touristenbussen stoppen op het kleine parkeerplaatsje en wij ons afvragen hoe we hier ooit weg moeten komen. We maken een korte wandeling en als we terug zijn, zijn de bussen uitgeladen en zelf weggereden.
Ons plan is het grote Moorse kasteel in Almeria.Als we de landtong afrijden komt ons van de andere kant een onvoorstelbare hoeveelheid auto's en campers tegemoet rijden. Dit gaat hier een drukke dag worden. Het lijkt wel Zandvoort in het hoogseizoen. De parkeerplaatsen in de bermen beginnen nu al vol te lopen. Maar wij rijden de andere kant uit. Opgelucht.
De Alcazaba van Almeria blijkt onbereikbaar. Zowel Tomtom als Google maps verleiden ons om door smalle stratjes naar de bovenstad te rijden en dat durven we niet. Na twee pogingen laten we het er bij zitten en wordt het doel Guadix met zijn grotwoningen. De rit gaat via een stuk snelweg, waarbij we opnieuw de woestijn van Tabernas doorkruisen. Hier is een indrukwekkend, dramatisch gebied, maar jammer dat er nergens even een vieuwpoint langs de weg is. Even stilstaan en kijken, het kan niet.
In Guadix raken we even de weg kwijt en rijden door een aantal zeer smalle straatjes tot we bij de camperplaats zijn die we op internet gevonden hadden. Het blijkt het soort plek te zijn waar je niet dood gevonden wilt worden: parkeerplaats, vuil, containers, achterbuurt. Na 10 seconden besluiten we: weg van hier. Jammer van de grotwoningen maar dit is niks.
Onderweg naar een andere camperplaats in het dorpje La Peza, doen we nog een laatste poging en bezoeken het dorpje Marchal, waar we toevallig langs rijden. Ook hier grotwoningen in het zachte mergelgesteente, maar in een heel andere setting. Stil en mooi. Zo hebben we toch nog een korte maar plezierige wandeling. Terwijl het hier rond de 30 graden is, zien we in de verte de sneeuw op de Sierra Nevada. Dat is het doel voor morgen.
De route naar La Peza blijkt onverwacht mooi en het is niet eens een groen weggetje, terwijl de kustroute van vanmorgen dat wel was. Concusie: ga soms ook af op je intuitie. De camperplaats in La Peza ligt prachtig, met uitzicht over het dal en dorp, maar er zijn geen sanitaire voorzieningen, maar daarvoor hebben we dan ook een camper. De ijskast werkt nu op gas en zolang het bier maar koud is, is er weinig aan de hand.
In het dorpje samen nog even een biertje gedronken bij Cafetaria Central waar twee mannen op ruzie-achtige toon aan het discussieren waren, wellicht hun dagelijkse toon, maar zo kwam het over. Leuk dat je bij een drankje vaak ook een hapje krijgt, wat pasta, olijven en wat worst. Een hondje kwam bij ons liggen en nadat ik hem vriendelijk had toegesproken, liep hij het hele stuk naar de camper mee terug. Een vriendschap voor het leven. Gelukkig liep hij later met iemand anders mee.
De zon gaat nu onder achter de berg waarop het dorp ligt. Een ezel balkt en wat honden blaffen.Nog een kwartier, dan is de zon achter de horizon en zal het wel snel koud worden, hier op 1000 meter hoogte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten