De koffer en de rugzakken staan ingepakt, klaar voor vertrek. De toegestane 20 kg overschrijden we maar net niet. De rest gaat in de rugzakken. De wandelschoenen doen we aan, net als de fleeces. Het is steeds weer passen en meten. Het reisdoel is Extremadura, een rondreis door dit stille deel van Spanje voordat de hitte toeslaat. Het is al weer lang geleden voordat we een dergelijke reis maakten. Lang voordat de Corona toesloeg. Het lijkt eeuwen geleden.
Met de oorlog in Ukraine gaande, is het vreemd om op vakantie te gaan, vreemd om ergens van te genieten. Het voelt ongepast. De oorlog zit in ons hoofd. We slapen slecht en als ik wakker lig denk ik aan doemscenario's. Mensen die over de oorlog praten hou ik af. Ik kan er niet tegen. Ik word er onrustig van en wat iemand ook zegt, het zijn speculaties. Niemand weet hoe het allemaal zal aflopen. Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan. Het enige wat ik ter verdediging kan aanvoeren is dat ik de reis al in december geregeld heb. Toen zag de wereld er nog anders uit. Ons leven kan snel veranderen, dat blijkt opnieuw. Het helpt niet om thuis te blijven zitten, maar we zullen het nieuws, ook in Spanje, nauw blijven volgen.
We pikken de camper op in Malaga. Daarna even acclimatiseren en boodschappen doen en dan op pad. Iemand vroeg: 'Weet je al waar jullie heen gaan?'. Die kent mij niet zo goed. In december wist ik dat al. De reisplanning is een halve centimeter dik, genoeg voor twee tot drie maanden. Het wordt dus kiezen, maar dan weten we tenminste waar we uit kunnen kiezen. Het wordt een mix van steden, dorpjes, cultuur en veel natuur. Hieronder de geplande route. We wijken er bijna zeker van af. Een planning is geen verplichting. We kijken altijd naar wat er onverwacht voorbijkomt en zo hoort het ook.
Tot over een maand! Het ga jullie goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten