Wie het kleine niet eert..

De Bodega van het wat smoezelige Cortegana is de huiskamer van het dorp, 's morgens om 9:00. Achter de bar twee vrouwen die zich kapot werken om alle koffie aan te slepen, onderwijl flirtend met de, meestal, wat oudere kerels aan de andere kant van de toog . Iedereen kent elkaar en de nieuwtjes van de dag worden uitgewisseld. Ook wordt er ontbeten: sapjes, geroosterd witbrood, zoete spullen, plakje ham, maar weinig stevigs, zoals wij dat in Nederland gewend zijn. Het is erg gezellig, ook al verstaan we er niets van. Ik ken ondertussen voldoende spaans om een Espresso en een Americano te bestellen, maar veel is daar ook niet voor nodig. Het kost samen 2,50. We kijken om ons heen en genieten van de sfeer.

We hebben de rurale camping verlaten. De warme douches deden het niet, maar je moet ook uitkijken met te veel douchen. s' Avonds werd het op 600 meter al snel koud, zodat we in de camper doken.

Vanuit Cortegena verder Noord, door een bebost bergland met eiken en populieren. De lucht is onbewolkt maar heel warm is het niet. Daarna komen we in een open hoogland met vooral olijfbomen. We passeren een aantal enorme velden met zonnepanelen, echt enorm groot. Iets lager ziet het er vochtiger uit en passeren we eindeloze wijngaarden in donkerrode aarde.

We rijden dan in het Westen van Spanje, ca 50 km an de grens met Portugal. Het is stil op de weg. Ik laat een incidentele truck voorgaan. Hij heeft haast, ik niet. Het doel is Zafra, een oude stad, groemd om zijn Mujaheddin (Moorse) oude binnenstad. We parkeren in een berm en lopen de witgepleisterde oude stad in. Het is maandagmorgen en het is wat stil. Stil is leuk,

 maar dit is te stil, te doods. Ik weet, bij ons moet je maandagmorgen ook niet in de stad zijn. Nou, hier dus ook niet!

Zafra heeft een prachtig plein met kolommen en bogen. Overal restaurantjes en barretjes. Er zijn wat oude kerken, torens en andere mooie oude gebouwen maar niet in de hoeveelheden die we verwachtten. Dat valt iets tegen en we rijden door naar de buitenwijk van het onooglijke Los Santos de Maimona, waar Francesco Gonzalez zijn droomhuis heeft gebouwd.

Ik ben gek op dit soort Roadside Attractions. Je kunt ze vinden mef de zoekterm Art Brut.  Conzalez heeft goed naar Gaudi gekeken, de vloeiende vormen en het tegelwerk. Het ontstijgt iedere categorie en dat is goed voor een mens. Je moet zelf je mening vormen. Ook al kunnen we er niet in, we klimmen op het hek, maken veel fotos en lopen met een glimlach terugl naar de camper: zoveel durf, zoveel fantasie.

Morgen staat Merida op het programma. Er zijn hier veel Romeinse resten, een theater, een aquaduct en meer. We staan nu tussen de eucalyptusbomen op camping Merida. Tijd voor een biertje.