De fout zit in google maps.we rijden op een route die door google aangegeven wordt. Het is de kortste route, alleen niet geschikt voor deze srv wagen. Wat te doen? Achter ons toetert een jeep. We hadden hiervoor de tomtom moeten gebruiken. Die vermijdt dit soort doorsnedes.
We hebben geen keus. Op de splitsing is net ruimte genoeg om te keren. Als we dwars op de weg staan hebben we voor en achter nog een meter. Na 6x heen en weer keren we onder de boze blikken van de jeep meneer. Dan via een ander straatje terug, tegen de rijrichting in. Gelukkig is het siesta. Via een zeer steile weg komen we op een ander pleintje. Vandaar moeten we tussen geparkeerde autos door naar een zijstraat met een smalle haakse hoek. De camper is 6m lang.
Mer behulp van een Engels sprekende inboorling wagen we het uiteindelijk toch. Spiegels ingeklapt, links en rechts enkele cm speling. De hoek valt mee en daarna zijn we bevrijd uit de fuik met het zweet op niet nader te noemen plaatsen. Een uur later arriveren we via een langere en bredere route ons doel: camping parque Ardales.
We zijn die ochtend vertrokken van de snelwegcamping. We verlaten het drukke overbevolkte en bebouwde kustgebied en rijden noordwaarts de bergen in. Het is groen, overal staan bloemen en in de verte lonken hogere bergen. De afslag die we moeten hebben is afgezet en om die reden komen we 10 km verder al snel op smalle, steile en kronkelige bergwegen, maar er is nauwelijks verkeer en het gaat allemaal prima. In de bermen een zee van bloemen: klaprozen, koolzaad, brem, malva, ipomoea, paarse pispotjes nog meer.
Na een uurtje naderen we ons eerste doel: het rotsgebied Torcal de Antequera, hoog in de bergen. Het is zondag en druk. We moeten met een shuttlebus omhoog. Daar verdunt de massa zich snel. De meesten gaan naar het mirador en vervolgens naar het restaurant. Op onze wandeling van twee uur is het doodstil. Het is overal hetzelfde.
De Torcal is een karstlandschap: gespleten zachte kalksteenrotsen, geerodeerd door miljoenen jaren regen in grillige vormen. On Frankrijk heet het een "Chaos". Voor Amerika kenners: het lijkt op Bryce Canyon maar dan niet rood. De rotsen hebben bizarre vormen en lijken los op elkaar te liggen. Indianen in Amerika noemden ze hoodoos en beschouwden ze als versteende mensen die bij de schemering tot leven kwamen. Dus denk er om: geen avondwandelingen!
Na een prachtige wandeling cq klauterpartij weer terug met de bus en begonnen we aan de rit die ons in een "Tight Spot" zou brengen, zoals eerder beschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten