Little Texas

We staan op een Camperplaats met de naam "Little Texas". Aan het eind van de middag zijn we twee keer van plaats gewisseld, een keer vanwege het gebrek aan schaduw, een keer vanwege het luidruchtige Duitse stel mer vier kinderen die om de haverklap huilden. 

De eigenaar is een Welshman. Hij is, samen met zijn vrouw, hier na zijn pensioen een camperplaats begonnen, een camping alleen voor campers.  Het ziet er allemaal keurig uit. Hij heeft er een bungalow  laten bouwen, het zwembad is hij aan het herstellen, prima ruime douches en toiletten. Warm water met een zonneboiler. Er moet nog een soort eenvoudig restaurant bijkomen maar daar wordt aan gewerkt. Zijn stijl is "Western". De receptie heet "sherrif's office", hij loopt rond met een cowboyhoed. Het barretje heet "saloon". Leuk om te zien hoe hij zijn eigen kleine paradijsje aan het bouwen is. Zijn vrouw en hij doen samen al het beheer en schoonmaakwerk, wat erg meevalt want overdag is de camping doorgaans verlaten. 

We staan vroeg op. Iets later dan gepland, maar eerder dan doorgaans. Buiten horen we de "Hop", een gele vogel. We ontbijten met een banaan en rijden snel naar de parkeerplaats van "Fort Apache", nog zo'n Wildwest show, waar onze wandeling begint. 

We duiken vrij snel in een Arroyo en we wanen ons dan w.b erosie en landschap in Amerika, alleen is alles hier minder nadrukkelijk rood. Ik geniet. Het licht is precies goed. Elke erosiegeul wordt  haarfijn getoond.  Nadat we de weg oversteken worden we door een bewaker aangehouden: Prive terrein, "no possible, no possible", maakte hij ons duidelijk. We keren om en pakken een stuk aan de andere kant van de weg. We vinden de oase uit Lawrence of Arabia en keren dan om. Het licht wordt dan snel te vlak en het wordt te heet. Ontbijten nog even in Little Texas en op naar de volgende filmset.

Die ligt ca 20 km verder aan een zijweg langzaam te vergaan. Het is een filmset uit de film "Exodus" en moet een arabisch dorp voorstellen.

Vanaf de weg is hij in de verte te zien maar bij eerste beschouwing stelt het niet veel voor. Later blijkt waarom. Het is even zoeken. Langs de weg is een kleine stenige parkeerplaats die verderop overgaat in een heel steile en nog stenigere weg omlaag. We nemen hem niet, laten de camper staan en lopen met veel water in de rugzak het hete dal in, denkend aan de terugweg, straks.

Beneden steken we door een stuk wild land met woestijnplanten, grassen, creosoot, brem, een soort kleine struikjes met hakende takjes die aan onze sokken blijven hangen en vervelend prikken. De thermometer geeft 32 graden aan, maar er waait een licht briesje. De lucht is hard blauw en het is doodstil.

Van achteren ziet de filmset er uit als een stel reklameborden. Verroeste ijzeren steunen houden panelen omhoog. Als we de 60 jaar oude dorpsstraat inlopen en terugkijken in de richting die de camera destijds gekeken heeft, zien we ineens iets  heel anders:

De betovering van  Hollywood: een stil Arabisch dorpje van stro en leem, met houten balken, een broodoven, deuren, ramen. De magie is er nog, maar alleen vanuit beperkte camerastandpunten. Het is knap hoe de illusie gemaakt is en ironisch om even om een hoekje te kijken en te zien dat het allemaal nep is. Toch een erg leuke wandeling.

We sjokken het dal uit en rijden naar de zee die we vanaf onze parkeerplaats al zagen liggen: Cabo de Gata, een natuurgbied met zoutpannen en rose flamingos. Maar dat is voor morgen.